ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ, ΜΙΝΩΑΣ Ο Α΄ ΜΕΓΑΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ…

Τα Ταυροκαθάψια είναι μία εορτή που μας παραπέμπει απ’ ευθείας στην Μινωϊκή Κρήτη. Όμως αυτό το είδος των ταυρομαχιών ελάμβανε χώρα και σε άλλες ελληνικές περιοχές όπως αυτή της Ελευσίνας αλλά και της Εφέσου της Μικράς Ασίας. Είναι μία καθαρά ελληνική εορτή η οποία στον αποσυμβολισμό της αναπαριστά τον πόλεμο του Δία κατά του Κρόνου.
Υπάρχει όμως και μία άλλη αποσυμβολική έννοια του εορτασμού των Ταυροκαθαψίων όπου εκεί φαίνεται η ικανή γνώση των νέων της Μινωϊκής Κρήτης που αποδεικνύεται μέσα από την ισορροπία την οποία επιτύγχαναν στις ασκήσεις τους με τους ταύρους. Η τέλεια ισορροπία, η απόλυτη αυτοσυγκέντρωση είναι αποτελέσματα της γνώσης που λαμβάνουν από τους δασκάλους τους, αλλά και επίσης απόδειξη πως είναι έτοιμη να βγουν σε μία κοινωνία όπου όχι μόνο η μόρφωση αλλά και η εκπαίδευση είναι οι κύριοι αρωγοί μιας σωστής, από κάθε άποψης ζωής.
Ο Δίας είναι ο ταυρομάχος και ο Κρόνος ο ταύρος. Ο Δίας είναι η συμπαντική αρμονία και ο Κρόνος είναι η ημιτελής και άναρχη δόμηση του Κόσμου.
Η εποχή αυτή κατά την οποία λάμβαναν χώρα και άλλες εξίσου αξιόλογες εκφράσεις ( 4η π.Χ. χιλιετηρίδα), είναι η εποχή της έξαρσης της δημιουργικής πνοής των Ελλήνων της νέας γενιάς, της λεγόμενης «του Δευκαλίωνα».
« Κέκροπος δε αποθανόντος, εβασίλευσεν ο Κραναός, εφ’ ου τον επί Δευκαλίωνος λέγεται κατακλυσμόν γενέσθαι…»
« Κραναόν δε εκβαλών, Αμφικτύωνα εβασίλευσεν Αθηνών και το εν Ακροπόλει ξόανον της Αθηνάς ιδρύσατο, και των Παναθηναίων την εορτήν συνεστήσατο…»
« Ερεχθονίου δε αποθανόντος και ταφέντος εν τω τεμένει της Αθηνάς, Πανδίων εβασίλευσε…»
« Πανδίων δε ετέκνωσε Πρόκρην … παίδας δε διδύμους, Ερεχθέα και Βούτην…»
« Πανδίωνος δε αποθανόντος οι παίδες τα πατρώα εμερίσαντο, και την μεν βασιλεία των Αθηνών, Ερεχθεύς λαμβάνει, την δε ιερωσύνην της Αθηνάς και του Ποσειδώνος, Βούτης…»
Μέσα από τις παραπάνω αναφορές του Απολλοδώρου βλέπουμε πρόσωπα και πράγματα της τότε εποχής. Χρήσιμες πληροφορίες για την κοινωνική, πολιτική αλλά και γενικότερα την ζωή μιας εποχής που λάμπρυνε από κατορθώματα, επιτεύγματα και πολιτισμικές εκδηλώσεις σ’ έναν χώρο που έμελλε να λάμψει ένας ανώτερος πολιτισμός! Ένας μοναδικός πολιτισμός που θα κληρονομούσε ακόμη μεγαλύτερη αίγλη από τους συνεχιστές στις επόμενες για χιλιετίες γενιές.
Ο Μίνωας δεν ήταν μονάχα ένας ξακουστός βασιλιάς, αλλά και ένας εξαίρετος νομοθέτης. Κάθε εννιά χρόνια ανέβαινε στο όρος Δίκτη και διανυκτέρευε στην σπηλιά που λεγόταν πως ανατράφηκε ο Δίας από τους Ιδαίους Δακτύλους. Εκεί περίμενε την επιφοίτηση του Μεγάλου Διός, του Πνεύματος του Μεγάλου προγόνου του, του Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, για τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσει ώστε να διακυβερνήσει δίκαια τους υπηκόους του.
Ένας παντοδύναμος Μίνωας, καθισμένος στον αλαβάστρινο θρόνο του, τον στολισμένο με γυπαετούς, κρατώντας στο δεξί του χέρι το χρυσό του σκήπτρο, και περιτριγυρισμένος από βουκρανοφόρους φρουρούς, έχοντας στο πλευρό του σοφούς συμβούλους, όπως ο νομοθέτης Ραδάμανθυς, ο αρχιτέκτων Δαίδαλος και ο γνώστης της ιερογλυφικής γραφής της εποχής των Θεών, αρχιερέας των Αθηνών Βούτης.
«… Μίνως δε Κρήτην κατοικών, έγραψε νόμους και γήμας Πασιφάην του Ηλίου και Πεσηϊδος …»( Απολλόδωρος, βιβλ. Γ΄ εδφ. 7).
Ήταν τόσο δίκαιος ο Μίνωας, που μετά τον θάνατό του έγινε κριτής των ψυχών στον Άδη.

ΤΑΛΩΣ ΚΑΙ ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Στην αναφορά μας για τον Μίνωα κάναμε λόγο για τους Τάλω και Δαίδαλο. Ο συσχετισμός των δύο αυτών προσώπων ξεκινά από μία πράξη πολύ άσχημη. Ο Τάλως φαίνεται πως ήταν ένας από τους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής αφού σε αυτόν αποδίδεται το κτίσιμο των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνα. Ο ναός της Αθηνάς κτίστηκε στον βράχο της Ακρόπολης και εκεί μάλλον μπήκε για πρώτη φορά τον ξύλινο άγαλμα της προστάτιδας θεάς. Φαίνεται πως θα πρέπει να ήταν πάρα πολύ όμορφος και πιθανολογείται πως αυτή η μεγάλη επιτυχία είναι που παρακίνησε την ζηλοφθονία του Δαίδαλου προς τον Τάλω και τον γκρέμισε «κατά λάθος» από την Ακρόπολη με αποτέλεσμα τον θάνατο του μεγάλου αρχιτέκτονα.
Η ιστορία (η η μυθολογία?)αναφέρει πως ο Άρειος Πάγος που ανέλαβε την υπόθεση της εκδίκασης του θανάτου του Τάλω καταδίκασε τον Δαίδαλο αφού και σαφώς δεν δέχτηκε την δικαιολογία της «κατά λάθους» ρίψης του αρχιτέκτονα από τον βράχο της Ακρόπολης.
Για να αποφύγει την τιμωρία ο Δαίδαλος έφυγε από την Αθήνα και ως φυγάς πλέον καταφθάνει στην Κρήτη. Εδώ αρχίζει και η σχέση του με τον Μίνωα. Την ίδια χρονική περίοδο είχε φύγει και από την Αθήνα η αδερφή του βασιλέα των Αθηνών Ερεχθέα, Πρόκρη, που κατηγορήθηκε από τον σύζυγό της Κέφαλο για μοιχεία. Φυσικά ο Μίνως δέχθηκε και τις δύο αυτές προσωπικότητες, γιατί ήταν όντως μεγάλες προσωπικότητες, με ευμένεια. Η ευμένεια αυτή μεταφράζεται (συνυφαίνεται?) φυσικά με το συμφέρον του Κρήτα βασιλιά ο οποίος δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη ευκαιρία από το να έχει ένα άριστο αρχιτέκτονα, στον οποίο ανέθεσε την κτίση των ανακτόρων της Κνωσσού (ενώ) και την βασιλική αδερφή την έκανε ερωμένη του.

Με την Πρόκρη ο Μίνως πήγαινε συχνά για κυνήγι παρέα με τον φημισμένο για την ταχύτητα των ποδιών του αλλά και την ομορφιά του πιστό σκύλο του, στα βουνά της Ίδης όπου κυνηγούσαν ελάφια και αίγαγρους. Από την άλλη ο Δαίδαλος συνέχιζε την κτίση των ανακτόρων της Κνωσσού τα οποία υψώνονταν πανέμορφα και μεγαλόπρεπα στον κρητικό τόπο. Η ιστορία όμως του ερωτικού δεσμού του Μίνωα δεν περιοριζόταν στα βουνά της Ίδης αλλά το ίδιο συνέβαινε και στο παλάτι του Μίνωα. Φυσικό ήταν όλη αυτή η ιστορία να αντιμετωπίζεται ανάλογα από την βασιλική σύζυγο την Πασιφάη η οποία όμως φαίνεται να βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά του Ταύρου, στρατηγού του Μίνωα.
Η παράδοση λέει πως ο Ταύρος αυτός βγήκε από την θάλασσα την ημέρα του γάμου του Μίνωα με την πανέμορφη Πασιφάη, δώρο των Θεών. Ήταν κατάλευκος και εκπληκτικής ομορφιάς, μας λέει η παράδοση, τόσο που η Πασιφάη τον ερωτεύτηκε αμέσως. Αλλά εδώ κάνουμε τον αποσυμβολισμό κοιτώντας την ιστορία και όχι τα σύμβολα που πέρασαν μέσα από την παράδοση για να σημάνουν την σχέση θεών και ανθρώπων.
Ο περίφημος λοιπόν Μινώταυρος γεννήθηκε από εκείνη την σχέση της βασιλικής συζύγου του Μίνωα και του στρατηγού του Ταύρου. Επειδή η σχέση ήταν παράνομη, όπως ήταν λογικό, ο καρπός αυτού του έρωτα έπρεπε να μείνει κρυφός. Η δισυπόστατη μορφή του είναι αποτέλεσμα της διακωμώδησης της σχέσης από τον λαό. Αλλά και από το γεγονός ότι οι σχέσεις των βασιλικών οικογενειών που κάτω από συνθήκες συμφέροντος επιτελούνται γάμοι, έχουν τις ανάλογες επιπτώσεις στον συναισθηματικό τομέα των ατόμων που βρίσκονται να αναπτύσσουν αισθήματα με άτομα πέραν του δικού τους «κύκλου» και κοινωνικής επιφάνειας. Δισυπόστατη λοιπόν η μορφή του Μινώταυρου έχει το αίμα του Ταύρου αλλά και το βασιλικό Μινωικό αίμα.
Η Πρόκρη με τον σάλο που έχει ξεσπάσει για τον παράνομο ερωτικό της δεσμό με τον Κρήτα βασιλιά και θέλοντας να αποφύγει την οργή της Πασιφάης γυρίζει στην Αθήνα. Κατά την αποχώρησή της ο Μίνως της χαρίζει τον κυνηγετικό του σκύλο. Στην Αθήνα η Πρόκρη γίνεται δεκτή από τον άνδρα της Κέφαλο που ενώ φαίνεται να την έχει συγχωρήσει σε ένα κυνήγι στις πλαγιές του Υμηττού φονεύεται «κατά λάθος» και αυτή. Ο σκύλος του Μίνωα ήταν δείγμα πως καθόλου φιλική δεν ήταν η σχέση της Πρόκρης με τον βασιλιά της Κρήτης, και αυτό ο Κέφαλος δεν μπορούσε να το …δεχτεί. Έτσι το «σύμβολο» της απιστίας έγινε αιτία του ξεσπάσματος του Κέφαλου και του φόνου τελικά της Πρόκρης. Ο Άρειος Πάγος βέβαια δεν δεχόταν αυτά τα «κατά λάθος» φονικά και έτσι τιμωρεί τον Κέφαλο ο οποίος όμως καταφέρνει να διαφύγει και αυτός στο εξωτερικό.

ΜΙΝΩΑΣ Ο Α΄

Για τον περίφημο Μίνωα, βασιλιά της Κρήτης και τον μεγαλειώδη πολιτισμό που εξ’ αυτόν έλαβε το όνομά του, όλοι μας γνωρίζουμε, αλλά το ότι όμως δεν υπήρξε μονάχα ένας Μίνως αλλά ότι αυτό ήταν προσωνύμιο των βασιλέων αυτό μάλλον για τον περισσότερο κόσμο είναι άγνωστο. Εμείς λοιπόν θα δούμε τον Μίνωα τον Α΄, τον μεγαλύτερο ίσως από τους Κρήτες βασιλείς.
Αυτός πρέπει να έζησε περί το 3300 π. Χ. και ήταν γιος του Αστερίου και εγγονός του Δώρου γιου του Έλληνα ο οποίος από την Στερεά Ελλάδα ήρθε στην Κρήτη και εδραιώθηκε εκεί. Ο Έλληνας ήταν γιος του Δευκαλίωνα που στην εποχή του συντελέσθηκε ο μεγάλος κατακλυσμός.
Έχουμε κάνει λόγο παλαιότερα? για τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και για την ερήμωση του Ελλαδικού χώρου και την καταβύθιση της Αιγηίδος. Τις συνέπειες αυτού του κατακλυσμού και τις μετακινήσεις των πληθυσμών που επέζησαν από αυτόν επίσης τις έχουμε δει σε άλλα θέματά μας.? Μέσα από αυτή την ανάγκη(ποια?μήπως εννοείς την κατάσταση?) που επικρατούσε μετά από τον κατακλυσμό, έγινε και η μετακίνηση των απογόνων του Δευκαλίωνα και προς την Κρήτη. Έτσι έχουμε μία νέα επικράτηση στο νησί από την (της γενιάς) γενιά του εκλεκτού των Θεών, Δευκαλίωνος. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι όταν ο Δευκαλίων ζήτησε από τον Ξένιο Δία την χάρη να δημιουργήσει ανθρώπους λόγω της εξαφάνισής τους από τον κατακλυσμό, ο χρησμός που πήρε να ρίχνει πέτρες και να δημιουργούνται άνθρωποι, κάτι που έγινε, έφτιαξε την γενιά των σπαρτών. Αυτοί υποστηρίζεται πως είναι οι πρόγονοι των Σπαρτιατών. Η μετακίνηση λοιπόν δεν έγινε μόνο από τους απογόνους του Δευκαλίωνα αλλά και από εκείνους που δημιουργήθηκαν μετά τον χρησμό. Και μάλιστα βλέπουμε αυτοί να κινούνται προς την νότια Πελοπόννησο.
Λέγεται πως στην εποχή αυτή, του Μίνωα του Α΄, κατοικήθηκαν και οι Κυκλάδες οι οποίες έως τότε ήσαν ακατοίκητες. Αλλά την ίδια εποχή και οι Κρήτες δημιουργούν αποικίες στα παράλια της Μικράς Ασίας. Διαβάζουμε στον Διόδωρο τον Σικελιώτη στα ΙΙΙ και LIX βιβλία του: « … Ο Δώρος του Έλληνος του Δευκαλίωνος εις Κρήτην πλεύσας μετά Αιολέων και Πελασγών εβασίλευσε της νήσου. Γήμας δε Κρηθέως θυγατέρα εγέννησεν Αστέριον ον βασιλεύοντας εις Κρήτην εγέννησεν υιούς Μίνωα, Παδάμανθον και Σαρπηδώνα…»
« … οι από Κουρητίας της νυν Ακαρνανίας Κουρήτες Κνωσσόν έκτισαν…».
Και για τις Κυκλάδες συμπληρώνει ο Διόδωρος: « … Κυκλάδων νήσων το παλαιόν ερήμων ουσών, Μίνως ο Διός και Ευρώπης, βασιλεύων της Κρήτης και μεγάλας δυνάμεις έχων πεζάς και ναυτικάς, εθαλασσοκράτει, και πολλάς αποικίας εξαπέστειλεν εκ Κρήτης, ουκ ολίγην δε και της Ασίας την παραθαλαττίαν κατέσχεν.»
Είναι η ίδια εποχή που στην περιοχή της μετέπειτα γνωστής και τρανής Τροίας εγκαθίσταται ο στρατηγός του Μίνωα Τεύκτρος. Στο βιβλίο του Βιργιλίου « Αινείας» διαβάζουμε: « …Η Κρήτη απλώνεται στην μέση του Πόντου. Εκεί είναι το όρος της Ίδης, το λίκνο του γένους μας. Από εκεί κατάγεται ο αρχαίος πρόγονός μας ο Τεύκτρος, ο οποίος προσορμίσθη πρώτος εις τας Ροιτίους ακτάς…».
Αυτά στο βιβλίο του Βιργιλίου φαίνεται να τα λέει ο Αινείας, ο μεγάλος άνδρας της Τροίας που σώθηκε μετά την Άλωση από τους Έλληνες και μετέβη στην Ιταλία όπου και έγινε ο γενάρχης των Ρωμαίων, και αποδεικνύει έτσι τις ρίζες των Τρώων που είναι ελληνικές.
Κατά την εποχή του Μίνωα του Α΄ φαίνεται να έχει αναπτυχθεί ένας ικανοποιητικός πολιτισμός τόσο στην Κρήτη όσο και στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Άλλωστε έχουν περάσει ήδη τέσσαρες γενεές από τον κατακλυσμό. Στην Αθήνα παρουσιάζονται δύο επιφανείς αρχιτέκτονες ο Τάλλως και ο Δαίδαλος.

ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ Ή ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ…

Η εκδοχή την οποία ακόμη και μέχρι σήμερα υποστηρίζουν οι επιστήμονες και η οποία αναφέρεται σε λαούς κάποιας Άριας ή Ινδοευρωπαϊκής φυλής, όπως συνηθίζεται να λέγεται, και η οποία έφθασε από βόρεια στην ελλαδική όπου και εκπολίτισε(!!!) τους Έλληνες, φαίνεται πως σήμερα πια κανένα δεν πείθει.
Και κάνω λόγο για πειθώ καθότι οι επιστήμονες συνεχίζουν να δέχονται αυτή την θεωρία ως ισχύουσα!

Ο Ιωάννης Πασσάς στο βιβλίο του « Η αληθινή προϊστορία των Ελλήνων», δίνει μεγάλη μάχη για να αποδείξει το σαθρό της θεωρίας αυτής. Και βέβαια δεν είναι ο μόνος αφού τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια παρακολουθούμε πλήθος ερευνητών και συγγραφέων να επιδίδονται με μεγάλο πάθος προς αυτή την κατεύθυνση, κυρίως Έλληνες αλλά και αρκετοί ξένοι επιστήμονες, αφού πλέον δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μια τέτοια θεωρία!
Συγκεκριμένα ο Ιωαν. Πασσάς γράφει: 
« Ασφαλώς δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία ή επίπονη προσπάθεια για να καταδειχθεί ή να ανατραπεί μία τέτοια θεωρία. Διότι μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος οι άνθρωποι που διασώθηκαν στον βορρά και στα νότια της Μακεδονίας και της Θράκης με την πάροδο του χρόνου διαμορφώθηκαν σε μεγάλες ομάδες ή φυλές πρωτόγονων ανθρώπων, όπως γνωρίζουμε, και αναζητώντας μεγαλύτερους ή καλύτερους χώρους προς διαβίωση, ακόμη και εκμετάλλευση και κυρίως βοσκότοπους άρχισαν σιγά-σιγά να εισδύουν σε ακατοίκητους χώρους του βορρά όπου μετά την πάροδο των παγετώνων η βλάστηση ήταν πλούσια, ενώ στον νότο άλλα πανάρχαια φύλα ανθρώπων που αναπτύχθηκαν φυσικά και αυτά εκεί και πολλαπλασιασθήκανε εν τω μεταξύ, γιατί δεν είχαν ενοχληθεί από τους παγετώνες προχώρησαν προς τον βορρά με τους ίδιους σκοπούς, αφού οι ίδιες ανάγκες τους το επέβαλλαν.
Παλινδρομήσεις άγνωστο πόσες και ποιας έκτασης θα σημειώθηκαν κατά την διάρκεια των χιλιετηρίδων που πέρασαν, και κάτω από την πίεση ποιών αναγκών επίσης άγνωστο, μετακινούνταν οι άνθρωποι εκείνων των εποχών. Παλινδρομήσεις και νέες εξορμήσεις από τον Νότο προς τον Βορρά και την Δύση ή και προς την Ανατολή, ύστερα από την παρέλευση κάθε περιόδου των παγετώνων ήταν φυσιολογικό να είχε ως αποτέλεσμα ότι οι άνθρωποι αυτοί είτε ήταν οι πρωτόγονοι του Βορρά είτε αυτοί του Νότου θα εισχώρησαν και βαθύτερα και ακτινωτά κάτι σαν είδος «βεντάλιας» προς όλες τις γνωστές και σήμερα χώρες του Βορρά της Ανατολής και της Δύσης, όπου και εγκαταστάθηκαν τελικά.
Είχαν όμως διαφοροποιηθεί τόσο πολύ μεταξύ τους αλλά και αποσχισθεί από τον κορμό των αρχικών ομάδων τους, και το μόνο που διατήρησαν όπως αποδεικνύεται με τους κατοίκους του βορρά και της δύσης( Τεύτονες, Γαλάτες, Σάξονες, Ίβηρες κ.λ.π) τις ονομασίες ορισμένων θεών της καταγωγής τους και τις ρίζες από μερικές λέξεις της αρχικής τους γλώσσας ή μάλλον του γλωσσικού ιδιώματός τους…»

Με την πάροδο του χρόνου και όπως ήταν φυσικό και άλλοι πρωτόγονοι άνθρωποι προχώρησαν πιο βαθιά και βορειοανατολικά στις νέες χώρες και έτσι απομακρυνόντουσαν από την αφετηρία και την επαφή που διατηρούσαν αρχικά με τους νότιους που οπωσδήποτε ήταν περισσότερο ανεπτυγμένοι. Έτσι μέσα από αυτή την απομάκρυνση ήταν λογικό να παρέμειναν στάσιμοι ως προς την ανάπτυξη και εξέλιξη και γι’ αυτό φαίνονται πλέον ως «βάρβαροι» (Κιμμέριοι, Γέλωνες, Μασαγέτες, Σαρμάτες, Δάκοι, Βουδίνοι κ. ά.).
Και εκείνους που προχώρησαν προς την Ανατολή και πέρα από την λίμνη Βαϊκάλη, τους συναντάμε αργότερα ως Υπερβορείους ή ως Γκιλάκους, Αϊνού ή ως διάσπαρτες λευκές φυλές στην Άπω Ανατολή.

Πάντως διαφορετική προέλευση δεν μπορούσαν να έχουν αυτοί οι λαοί ( βόρειοι, δυτικοί και μερικοί ανατολικοί) αφού προ την περίοδο των παγετώνων ολόκληρη η βόρεια Ευρώπη ή και πέρα από τον Δούναβη και από την κάτω πλευρά του Ρήνου και των Άλπεων, αλλά και η Ανατολή και οι βόρειες, Περσία και Ινδία ακόμη, καλύπτονταν από παγετώνες και συνεπώς ήταν αδύνατον να ζήσουν και να αναπτυχθούν στις περιοχές αυτές άνθρωποι ανεπτυγμένοι όπως οι Άριοι ή Ινδοευρωπαίοι καθώς υποστηρίζουν οι επιστήμονες και ότι στην συνέχεια κατέβηκαν νότια και ειδικά προς τον χώρο του Αιγαίου και εκπολίτισαν τους Έλληνες!!!
Άλλωστε όπως πληροφορούμαστε από τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, άνθρωποι από το Αιγαίο εισχώρησαν και εκπολίτισαν και τους ανθρώπους των χωρών αυτών του Βορρά και της Ανατολής.

Και να αναφέρω επί λέξη τα χαρακτηριστικά λόγια του Ιωαν. Πασσά για τους λαούς εκείνους που θεωρήθηκαν ως η Ινδοευρωπαϊκή φυλή που έφερε τον πολιτισμό!!!
Λέει λοιπόν : 
« Και δεν τολμάμε να παραδεχτούμε και να πιστέψουμε, σεβόμενοι την επιστημονική κατάρτιση των εφευρετών των θεωριών αυτών περί Αρίων και Ινδοευρωπαίων, οι οποίοι κατέβηκαν από τον βορρά στην Ελλάδα για να εκπολιτίσουν τους Έλληνες ότι θα ανέσυραν ή θα εύρισκαν και θα αναζητούσαν αυτούς μεταξύ των άξεστων, ανεξέλικτων και καθυστερημένων λαών του βορρά ή και των γνωστών φυλών των άλλων ανατολικοβορεινών περιοχών, τους οποίους γνωρίζουμε, όπως τους αναφέρουν τα κείμενα κατά την ιστορική περίοδο, κατά την οποία ήρθαν σε επαφή με τους διεισδύσαντες Έλληνες στις χώρες αυτές. Γιατί αν οι Ινδοευρωπαίοι αυτοί δεν προέρχονταν από τις περιοχές αυτές θα έπεσαν φαίνεται με αλεξίπτωτο στην Ελλάδα και φυσικά από άλλο …πλανήτη!!!»

Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΠΟΡΑΣ Ή Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ…

Ίσως το πιο οριακό σημείο της αρχής του εκπολιτισμού των ανθρώπων ήταν η εποχή του Τριπτόλεμου και του δώρου που πήρε από την θεά Δήμητρα, την γνώση της σποράς.
Η θεά όταν στην αναζήτηση της για την κόρη της Περσεφόνη φτάνει στην Ελευσίνα εκεί την συναντά ο βασιλιάς της πόλης Κελεός. Όταν βλέποντάς την καταταλαιπωρημένη την ρωτά και μαθαίνει για την κόρη της την χαμένη την λυπάται και της προσφέρει το παλάτι να την φιλοξενήσει. Η Δήμητρα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που ένας βασιλιάς ενδιαφέρθηκε για μία άγνωστη και μάλιστα την φιλοξένησε στο παλάτι του προτείνει να διδάξει τον μικρό του γιο, κάτι που ευχαρίστως αποδέχεται ο ελευσίνιος βασιλιάς.
Η Δήμητρα μέσα σ’ αυτά που μάθαινε τον μικρό βασιλόπαιδα του δίδασκε την ακαϊα με πρακτικό τρόπο για να τον κάνει αθάνατο. Δηλαδή τον κρατούσε πάνω από μία εστία αναμμένη και μουρμούριζε τους ακατάληπτους λόγους, έτσι όπως μας πληροφορεί και ο Απολλόδωρος, έφευγαν οι θνητές σάρκες που καίγονταν. Όταν μία νύχτα η βασίλισσα Μετάνειρα, που έβλεπε τον γιο της Δημοφώντα, να μεγαλώνει «παράξενα» κρυφοκοίταξε να δει τι ακριβώς έκανε η φιλοξενούμενη τους, βλέποντας αυτό το θέαμα κατατρόμαξε έβαλε τις φωνές και τότε πέφτει το παιδί από τα χέρια της Θεάς και καίγεται.
Η Δήμητρα αναγκάζεται να παρουσιαστεί με την κανονική θεϊκή της μορφή και η βασίλισσα κατανοώντας το λάθος της πέφτει στα πόδια της και της ζητά συγνώμη. Όμως η Θεά Δήμητρα μη μπορώντας να δεχθεί τον χαμό του παιδιού αποφασίζει να διδάξει στο μεγαλύτερο γιο τον Τριπτόλεμο την γνώση της σποράς.
Έτσι τον καθιστά απόστολο της γνώσης της σποράς και τον στέλνει σ΄ ολόκληρο τον κόσμο να την μεταφέρει. Του παρέχει και μεταφορικό μέσο το οποίο κατασκεύασε η ίδια και ήταν ένα άρμα με φτερωτούς δράκους και διέσχιζε με αυτό τους ουρανούς μεταφέροντας την γνώση της σποράς.
Γίνεται λοιπόν ο Τριπτόλεμος ο πρώτος εκπολιτιστής αφού η γνώση της σποράς όπως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί αποτελεί το πρώτο στάδιο του πολιτισμού, κατά κάποιο αποσυμβολισμό. Οι πρώτοι που δέχθηκαν αυτή την γνώση ήταν οι Αρκάδες, πανάρχαιοι Πελασγοί- Έλληνες, οι οποίοι φαίνεται να εξαπλώνονται σε διάφορα σημεία της γης και να μεταφέρουν έτσι τον πολιτισμό σε μία εποχή όπου όπως υποστηρίζεται ήταν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος και οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση( 10.000 – 7.000 π.Χ.).
Οι λαοί που δέχθηκαν την γνώση και τον πολιτισμό ( Ίαντες, Άονες, Εκτήναι, Τελχίνες, Λέλεγες, Πελασγοί, Κάτονες, Μόσχοι, Παφλαγόνες, Χάλυβες, Ίβηρες, Ιλλυριοί, Δρύοπες, Φρύγες, Λύκιοι, Μήονες, Μακεδόνες, Θράκες, Αιτωλοί, Μυσοί, Κίλικες, Λούβιοι, Κάρες κ. ά. ), δεν ήσαν παρά απόγονοι των ίδιων πρωτόγονων ανθρώπων οι οποίοι ανέκαθεν ζούσαν και αναπτύσσονταν στον χώρο της Αιγηίδος προ και μετά την καταβύθιση της…

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ, ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ…

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1995 η Ακαδημία Αθηνών δια του ακαδημαϊκού κ. Π. Θεοχάρη, ανακοίνωνε τα αποτελέσματα των μετρήσεων που αφορούσαν την χρονολόγηση της πυραμίδας του Ελληνικού Αργολίδας αλλά και αυτής του Λυγουριού ( Ασκληπιείου), βασισμένη στην μέθοδο της οπτικής θερμοφωταύγειας. Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν στο εργαστήριο Πυρηνικής χρονολόγησης του τμήματος Φυσικής του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και στο εργαστήριο Αρχαιομετρίας του ΕΚΕΦΕ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ..Η χρονολόγηση της πυραμίδας του Ελληνικού εντοπίστηκε στο 2720 π. Χ. , με περιθώριο λάθους + - 580 χρόνια. Η αντίστοιχη χρονολογία κατασκευής της πυραμίδας του Ασκληπιείου εντοπίστηκε στα 2100 ( + - 610 έτη). Τα αποτελέσματα αυτά αποδεικνύουν ότι η πυραμίδα του Ελληνικού προηγείται κατά 100 έτη της πρώτης αιγυπτιακής πυραμίδας ( πυραμίδα του Ζοζέρ,) 2620π. Χ. και 170 έτη παλαιότερη εκείνης του Χέοπος ( 2550 π. Χ.).Μέσα από αυτή την έρευνα, η οποία είναι αλήθεια πως ποτέ δεν έλαβε την έκταση που θα της άρμοζε ( λες και ντρεπόμαστε για κάτι κακό που έχουμε κάνει!!!), μέσα από αυτή την έρευνα λοιπόν όχι μόνο αποδεικνύεται πως οι Έλληνες είναι οι πρώτοι κατασκευαστές πυραμίδων αλλά και αυτοί που πιθανόν να κατασκεύασαν και αυτές τις αιγυπτιακές. Άλλωστε όταν ο αιγύπτιος σοφός της Σαϊδος λέει στον Σόλωνα πως οι Έλληνες είναι κατά χίλια χρόνια παλαιότεροι των Αιγυπτίων, τι άλλο θα μπορούσε να αποδεικνύει μια τέτοια δήλωση παρά την πολιτισμική ανωτερότητα των προγόνων μας! Αν δε, αναλογισθούμε πως ο Θαλής ο εκ Μιλήτου σοφός, ήταν αυτός που υπολόγισε για πρώτη φορά το ύψος της πυραμίδας, τότε αντιλαμβάνεσθε τα ευνόητα!!!Και ποια είναι αυτά; Μα είναι ποτέ δυνατόν να κατασκευάζεις κάτι χωρίς να γνωρίζεις τον τρόπο μέτρησης του μεγέθους του; Πως είναι δυνατόν να γίνει αν δεν υπάρχει η αντίστοιχη μελέτη;!!! Και αν πάμε και ιστορικά ακόμη θα δούμε πως ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου ο Μήνας της δυναστείας των Μην δεν είναι τυχαίο καθόλου που το όνομά του μας παραπέμπει κατευθείαν στον Ετεοκρήτη Μίνωα!!!Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει έπ’ αυτού : « …αφού κατασκεύασε τον τάφο του, έστησε έπ’ αυτού πυραμίδα τετράπλευρη και οικοδόμησε τον θαυμαζόμενο λαβύρινθο…». Και απ’ ότι καλώς γνωρίζουμε έως σήμερα ένας ήταν ο πιο θαυμαστός λαβύρινθος και φυσικά ο πιο γνωστός, αυτός της Κρήτης ο οποίος αποτελούσε και κατ’ εξοχήν στοιχείο του Μινωικού πολιτισμού.Ο Θ. Μανιάς στο βιβλίο του « Το Ελληνικό Πνεύμα στις πυραμίδες της Αιγύπτου» σημειώνει: « Η λέξη πυραμίς είναι γνήσια ελληνική πιθανώς προερχόμενη από τον όρο «περαμούς» ο οποίος κατά τον μαθηματικό πάπυρο του Α. H. RHINOL, εκφράζει τον άξονα της πυραμίδας ή εκ του ονόματος ενός πλακούντα κωνικού σχήματος εκ σίτου και μέλιτος προσφερόμενου από τους Ίωνες στους νεκρούς υπό το όνομα « πυραμούς». Το όνομα λοιπόν «πυραμίς» ως λεξάριθμος περιέχει θρησκευτικές, φιλοσοφικές πεποιθήσεις και μαθηματικές γνώσεις…»Ο Τόμ Βαλλεντάϊν στο βιβλίο του « Το μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας» λέει: « Η ετυμολογία της λέξης «πυραμίδα» στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «φωτιά στην μέση» και οι Μάγιας ονόμαζαν τις πυραμίδες «πίρουα μάνκα» που σημαίνει αποκάλυψη φωτός…».Και ο περιηγητής Παυσανίας λέει σχετικά : « Ερχομένοις δε εξ Άργος εις Επιδαύριαν εστιν οικοδόμημα εν δεξιά πυραμίδι μάλιστα εικασμένον έχει δε ασπίδας σχήμα Αργολικάς επειργασμένας. Ενταύθα Προίτω περί της αρχής Ακρίσιον μάχη γίνεται…». Δεξιά καθώς κανείς πηγαίνει από το Αργος προς την Επιδαυρία υπάρχει οικοδόμημα που μοιάζει πολύ με πυραμίδα και έχει απεικονισμένες ανάγλυφες ασπίδες του σχήματος των αργολικών ασπίδων. Εδώ είχε πολεμήσει ο Προίτος εναντίον του Ακρισίου για την βασιλεία, και λένε πως ο αγώνας έληξε ισόπαλος και γι' αυτό αργότερα συμφιλιώθηκαν, αφού ούτε ο ένας ούτε ο άλλος μπόρεσε να πετύχει αποφασιστική νίκη. Λένε πως τότε πρώτη φορά συγκρούστηκαν οπλισμένοι με ασπίδες και οι ίδιοι και το στράτευμά τους. Για όσους εκατέρωθεν έπεσαν, επειδή ήταν συμπολίτες και συγγενείς. έγινε σ' αυτό το μέρος κοινός τάφος." (Μετάφραση Νικολάου Παπαχατζή, εκδ. "Εκδοτική Αθηνών"). Αξίζει να σημειωθεί η αναφορά του Παυσανία ότι η συγκεκριμένη μάχη ήταν η πρώτη που χρησιμοποιήθηκαν ασπίδες, αναφορά που δείχνει την παλαιότητα του συγκεκριμένου οικοδομήματος .Αφού λοιπόν ο Προίτος έζησε περί το 3352 π. Χ., αν εκλάβουμε ότι ο Τρωικός πόλεμος συνέβη περί το 3100 π. Χ. , υποστηρίζονται και πολύ παλαιότερες χρονολογίες, ο Ακρίσιος που ήταν παππούς του Περσέα ιδρυτή των Μυκηνών και αφού η πρώτη οίκηση των Μυκηνών ανάγεται γύρω στην 3η χιλιετία, κατά τους σύγχρονους επιστήμονες, έχουμε λοιπόν την βίωση του βασιλιά του Άργους Ακρίσιου περί το 3285 π. Χ. Άρα αφού ο σύγχρονός του Προίτος κατασκευάζει την πυραμίδα βλέπουμε ότι η μέτρηση του Πανεπιστημίου Αθηνων, για την ηλικία της συμφωνεί και ιστορικά αφού 2750 + 580 = 3300 π.Χ.Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το αν είναι αρχαιότερες οι ελληνικές πυραμίδες αυτές των αιγυπτιακών. Τόσο η επιστήμη δια των μετρικών μεθόδων όσο και οι ιστορικές πηγές, αυτό μας αποδεικνύουν.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ…

Σ' αυτό το θέμα θα αναφερθούμε σχετικά με το αλφάβητο και πως από ιστορικές πηγές αποδεικνύεται ότι ήταν γνήσια και αποκλειστικά των Ελλήνων γέννημα. Και ότι η γενικότερα κρατούσα αντίληψη στον χώρο των επιστημόνων περί καταγωγής του αλφαβήτου από τους Φοίνικες αποτελεί μια θεωρία που πάρα πολύ εύκολα καταρρίπτεται, όχι γιατί ο σωβινισμός μας επιβάλλει κάτι τέτοιο, απεναντίας αλλά διότι απλούστατα οι ίδιες οι ιστορικές πηγές και τα γεγονότα τα ιστορικά επιτυγχάνουν αυτή την κατάρριψη!!!Ο Πλούταρχος στα «Συμποσιακά» ( Βιβλ. Θ΄πρβ.β΄) εξηγεί πως από την πρωτόγονη εκφώνηση του α α α! , προήρθε η προφορά του άλφα και όχι από το φοινικικό άλεφ . Ακόμη αναφέρεται στους Βοιωτούς οι οποίοι πρώτοι με την κεκλιμένη κεφαλή του βοός προς τα δεξιά παρέστησαν το σχήμα του γράμματος άλφα.Επίσης ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» του ( βιβλίο Γ΄ σελ. 222), αναφέρει ότι στα Γάδειρα υπήρχαν γραμμένες επτάπηχες πλάκες προς τιμή του Ηρακλή, δηλαδή σε εποχή κυριολεκτικά προϊστορική είχαν γραφεί σε άγνωστη γλώσσα. Και εδώ γίνεται λόγος για την Μαγδαληναία εποχή, κάτι που κυριολεκτικά ανατρέπει τις μέχρι πρότινος ίσως και μέχρι σήμερα υποστηριζόμενες απόψεις των ειδικών και αρμοδίων, ότι δηλαδή η γραφή είναι το πλέον νεώτερο απόκτημα του ανθρώπου!!!Όταν όμως υπάρχει η ανακάλυψη της πινακίδας του Δισπιλιού Καστοριάς με γραφή Γραμμική Α΄ , και η οποία χρονολογείται περί το 5000 π. Χ., τότε εύλογο είναι να σκεφτεί κάποιος, ο πιο απλός νους, ότι για να υφίσταται γραφή το 5000 π.Χ. εννοείται πως δεν έπεσε ως επιφοίτηση στα κεφάλια των τότε ανθρώπων και ότι είχε προηγηθεί μία σταδιακή εξέλιξη πολιτισμική για να φτάσει στην γραφή ο άνθρωπος. Άρα γίνεται λόγος για κάποιες χιλιετίες πίσω που απετέλεσαν τον πρόδρομο της γραφής. Μιλάμε λοιπόν για ύπαρξη πολιτισμού όχι πια πρωτόγονου αλλά νοήμονος αρκετά, που εξελίχθηκε ο λόγος και η γραφή έως το 5000 π.Χ.Και για του λόγου το αληθές, για το πανάρχαιο του ελληνικού πολιτισμού και της γραφής, διαβάζουμε στα αποσπάσματα του έργου του Μεσσήνιου Ευήμερου, « Ιερά Αντιγραφή», αποσπάσματα που έχουν σωθεί από τον Ρωμαίο ποιητή Έννιο, και τον Διόδωρο Σικελιώτη, διαβάζουμε λοιπόν σε αυτά κατά την περιγραφή της νήσου Παγχαίας που κάνει, ότι οι Παγχαίοι ήσαν πανάρχαιοι Κρήτες και οδηγήθηκαν σε αυτό το νησί, που βρισκόταν πέρα από την Αραβική θάλασσα απέναντι από την Ινδική, από τον Δία. Έδειχναν μάλιστα γραπτά κείμενα πάνω σε στήλες και έλεγαν ότι γράφηκαν κατ’ επιταγή του Διός.Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης πάλι, στο έκτο βιβλίο του παραγρ. 1, 30 και 5, αναφέρει ότι « στο Ιερό του Τριφυλλίου Διός» το οποίο είχε εγκαθιδρυθεί από τον ίδιο τον Δία όταν αυτός βασίλευε την Οικουμένη, υπήρχε πανάρχαια και χρονολογικά απροσδιόριστη, Χρυσή Ιερή Στήλη πάνω στην οποία ήταν γραμμένες κεφαλαιώδεις πράξεις μεταξύ του Ουρανού και του Κρόνου και του Δία.Βλέπουμε λοιπόν τους πανάρχαιους Κρήτες Πελασγούς, να οδηγούνται από τον Δία και αφού περνούν την περιοχή της Φοινίκης, της Παλαιστίνης της Αραβίας και της Περσίας να φθάνουν και να εγκαθίστανται στα νησιά του Ινδικού και στο νησί Παγχαία και από εκεί αργότερα που λογικά πολλαπλασιάσθηκαν, πέρασαν από τον Περσικό κόλπο στην Μεσοποταμία όπου και ονομάσθηκαν Σουμέριοι.Τώρα αν αυτά σε κάποιους μπορεί να φαίνονται « τραβηγμένα» ή εφευρήματα αυτών που θέλουν να παρουσιάσουν τους Έλληνες πανταχού και μόνους παρόντες, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από αυτό που κάνω και είναι η παράθεση των ιστορικών πηγών. Αυτό σημαίνει πως δεν τα λέω εγώ ούτε οποιοσδήποτε άλλος ευφάνταστος νους παρά η ίδια η Ιστορία δια των πηγών που ευτυχώς μας έχουν διασωθεί( τα ελάχιστα από αυτά που υπήρχαν, δυστυχώς), και που μπορεί ο καθένας να τα ψάξει και να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.Σε επόμενο θέμα μας θα δούμε και άλλες πηγές που μαρτυρούν την καταγωγή του αλφαβήτου από τους Έλληνες, κυρίως δε την σχέση και ομοιότητα της ιερογλυφικής γραφής των Ετεοκρητών με αυτήν της Χετταϊκής.